Zorgenkindje
Wij waren al naar school
als zij met haar zelfgevouwen waaiertje achteromliep
naar het huis van bomma.
Voorzichtig, eerst de stoep
dan het zandpad over
tot aan de groene deur
honderd meter vrijheid.
De lucht rook naar zomer
op weg naar de rally
stroomde de Dommel
modderig en sloom
onder het kanaal door.
Zij stapte de straat op
steunzolen in stevige schoentjes
druk pratend tegen het waaiertje
schoolwaarts, net als wij.
Kiezelsteentjes knarsten onder haar voeten
voorbij Ons Lieve Vrouwke de ramp op
ze kon het weeë water al ruiken.
Aan de duiker, hoog boven de Dommel
hielden haar vermoeide beentjes halt
en leunde ze benieuwd voorover
naar de gapende diepte.
Het waaiertje dwarrelde naar beneden
toen ze mama ontwaarde, in haar keukenschort
haar wangen rood, haar armen wijd
ach mijn poezelijntje toch, mijn kruisje.
Lieve Joris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten